دوم اسفند 98 بود که خبر شیوع بیماری کرونا و تعطیلی مدارس در کشور اعلام شد. خبری که منتظرش بودم. چیزی که بلافاصله ذهن من را به خود مشغول کرد چگونگی آموزش دانش آموزان در چنین شرایطی بود. در حالی که هیچگونه امکانات نرمافزاری و سخت افزاری مورد نیاز در آموزش و پرورش وجود نداشت و بارها و بارها شخصاً پیگیر ایجاد ظرفیتی با استفاده از فضای مجازی بودم و همیشه با آن مخالفت می شد. تا اینکه پس از یک هفته مدرسه تلویزیونی راهاندازی شد و خبر ایجاد شبکه آموزشی دانشآموزان (شاد) به گوش رسید.
کرونا علیرغم تمام لطماتی که به نظام آموزش کشور وارد کرد، خیر بزرگی در زمینه طی کردن ره چندین ساله در آموزش مجازی را برای سیستم آموزشی کشور داشت. بواسطه مسئولیتم در معاونت تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش به سرعت کار تولید محتوا را شروع کردیم و کانالها و فضاهای مختلفی را در شبکه شاد برای حوزه تربیت بدنی و سلامت ایجاد کردیم. از اینکه می توانستیم بدون واسطه با معلمان و دانش آموزان ارتباط برقرار کنیم بیاندازه خوشحال بودم. سلسله مراتب اداری باعث میشد نتوانیم حرفمان را به درستی به معلمان و خانوادهها برسانیم و حالا فضایی ایجاد شده بود که بیواسطه با آنها سخن بگوییم.
تصور تربیتبدنی مجازی بسیار دشوار بود اما توانستیم تربیتبدنی را به جای مدرسه در خانهها ببریم البته نه همه خانهها! توانستیم اولیای دانشآموزان را در فرایند اجرا و ارزشیابی این درس سهیم کنیم و آنان را با اهداف والای این درس آشنا سازیم. توانستیم گوشهای از سختیهای آموزش تربیت بدنی را به همگان نشان دهیم. راستی افزایش مشارکت والدین به ویژه مادران در آموزش و ارزشیابی دروس علیالخصوص درس تربیت بدنی برای دانشآموزان دوره ابتدایی چه فوایدی را به همراه داشته است؟
یکی از دغدغههای ما همواره سهیم کردن اولیا به ویژه مادران در آموزش و ارزشیابی درس تربیت بدنی بود؛ چرا که دو ساعت درس تربیت بدنی در مدرسه و فعالیتهای مکمل پیشبینی شده واقعاً پاسخگوی نیازهای حرکتی کودکان نیست. آموزش مجازی فرصت مغتنمی را فراهم کرد تا مادران با فرایند آموزش و ارزشیابی درس تربیت بدنی آشنا شوند و از این رهگذر میزان مشارکت آنان در پیشبرد اهداف تربیت بدنی مدارس بیشتر شود. اما مسئله اصلی این است که این مشارکت چگونه می تواند ادامه یابد؟ چه برنامههایی برای استمرار آن باید تدارک دیده شود؟ منتظر دریافت راهکارهای شما معلمان گرامی هستیم...