حدود 20 سال پیش، در کلاس ریاضی یک مدرسه راهنمایی، وقتی در حال تدریس عددهای منفی به گروهی از دانش‌آموزان 13 ساله بودم، اتفاقی افتاد که داستان آن را بارها به‌صورت شفاهی بیان کرده‌ام. تا همین اواخر، همیشه گمان می‌کردم که این اتفاق تنها یک نمونه خوب از خلق تعاملی یک مفهوم در یک کلاس ریاضی است. اما در یکی از پژوهش‌‌های اخیرم درباره تاریخ عددهای منفی [اصغری، 2019]، بخش به نظر بدیهی این داستان، یعنی خود عددهای منفی، به شکل جدیدی برایم روشن شد. در حقیقت به تعدادی از مزیت‌های بازنمایی رایج این عددها با یک علامت منها در مقابل آن‌ها، پی بردم.