گنـدم در مـدینه گـران و نایاب شده بـود. مـردم نمی‌توانستند به راحتی گندم بخرند و نان بپزند. آن‌ها گندم را با جو مخلوط می‌کردند و نان می‌پختند. جو ارزان بود؛ امّا وقتی نان را تنها با جو می‌پختند، نان سِفت می‌شد.
امام صادق(ع) تا موضوع را شنید، خدمت‌کارش را صدا زد و به او گفت: « در خانه چند کیسه گندم باقی مانده؟»
خدمت‌کار گفت: «نگران نباشید، آن‌قدر داریم که برای چند ماه کافی باشد.»
امام فرمود: «آن‌ها را ببر و بفروش.»
خدمت‌کار با تعجّب گفت: «آقا جان گندم کمیاب است. اگر آن‌ها را بفروشیم، خودمان باید به سختی نان تهیه کنیم.»
امام فرمود: «اشکالی ندارد. ما هم از همان نانی می‌خوریم که بیش‌تر مردم می‌خورند؛ نانی که نصفش جو و نصفش گندم باشد.»