سلام! یادت هست اوّلین بار که حرف زدی، چی گفتی؟
من هم یادم نیست! چون خیلی کوچولو بودم!
اما حالا بزرگ‌تر شده‌ام. می‌توانم با دیگران درباره‌ی خیلی چیزها حرف بزنم.
چطوری؟ خب معلوم است! با کلمه‌هایی که بلد هستم.
بعضی کلمه‌ها شیرین و مهربان هستند. وقتی با استفاده از آن‌ها حرف می‌زنم، بقیه می‌فهمند که من دوستشان دارم.
تو هم مثل من حرف‌های زیادی بلدی؟
حالا...
یکی من می نویسم، یکی هم تو بنویس!
من: می‌خواهی کمکت کنم وسایلت را مرتّب کنی؟
تو: .......................
من: تو هم می‌توانی با اسباب‌بازی من بازی کنی.
تو: ............................
من: بیا با هم دوچرخه‌سواری کنیم.
تو: ............................
بعضی وقت‌ها هم ممکن است حرف‌هایم دیگران را ناراحت کند.
تو به جای این جور حرف‌ها چه می گویی؟
مثلاً من می‌گویم .............
من: تو همیشه خرابکاری می‌کنی.
تو: ............................
من: چه کیف زشتی داری!
تو: ............................
من: با تو قهر هستم.
تو: ............................
من و تو همیشه می‌توانیم حرف‌های خوب بزنیم. می‌توانیم این‌طوری به دیگران بگوییم که دوستشان داریم.