اول بهمن؛ تولد فردوسی
از فردوسی که سخن می‌گوییم، بی‌تردید غروری تحسین‌برانگیز سراپای وجودمان را فرا می‌گیرد؛ نامی که به‌خاطر شاهنامه‌اش، با عظمت و سربلندی ایران عجین شده است و هویتمان را به رخ جهانیان می‌کشد.
زیستن در سرزمینی که فردوسی زیسته است، افتخار کمی نیست. جا دارد اذعان کنیم، وقتی نگاه به عقب برمی‌گردانیم، باید به فکر فرو رویم و با خود بگوییم: «ما کم مردمی نبوده‌ایم!» (اسلامی ندوشن،1396).
چهارم بهمن؛ تولد حضرت فاطمه‌ی زهرا(س)
فرمان از عالم بالا رسیده بود. خود جبرائیل پیام‌آور بود. خدا محمدش را تنها می‌خواست؛ تنهای تنها، بی‌هیچ تعلقی، جدا از همه‌ی وابستگی‌ها. اتفاق بزرگی در راه بود!
در ریگزار ابطح، کنار علی(ع) و عمار و عباس و حمزه، نشسته بود که جبرائیل در هیبتی عظیم بر او وارد شد. این عظمت نشان از پیغامی خاص داشت: «یا محمد، خداوند بر تو سلام می‌رساند و به تو دستور می‌دهد که چهل روز از خدیجه فاصله بگیری.»
خدیجه را بی‌نهایت دوست داشت و این محبت ستودنی بود. اکنون محمدی که دلباخته‌ی همسر خویش است، باید پیام خدا را به هم‌سفر زندگی‌اش برساند: «خدیجه‌ی من، گمان مبر که از تو دل بریده‌ام و تو را رها کرده‌‌ام، آنچه انجام می‌دهم، فرمان خداست. تو به نیکی از آن یاد کن و بدان که خدا و فرشتگانش هر روز در آسمان‌ها به تو افتخار می‌کنند.»
محمد(ص) به میعـادگـاه مـی‌رود. نقشه‌ی راه این چهل روز، برایش فرستاده می‌شود: «روزها را روزه بگیر و شب‌ها را به عبادت بپرداز.»
پیامبر(ص) با خود می‌اندیشد که بی‌تردید اتفاق بزرگی در راه است؛ آن‌قدر بزرگ که ظرفیت پیامبر با تمام عظمتش هنوز باید عظیم‌تر شود.
بعد از چهل روز، میقات پروردگار به پایان می‌رسد. باز جبرائیل فرود می‌آید، سلام خدا را ابلاغ می‌کند و مژده‌ی هدیه و تحفه‌ای را از جانب خداوند به پیامبر(ص) می‌دهد؛ تحفه‌ای که هیچ‌کس جز خود خدا از آن آگاه نیست؛ مائده‌ای آسمانی بر پیامبر(ص) نازل می‌شود تا افطار کند... بی‌تردید اتفاق بزرگی در راه است (مجلسی، بی‌تا:78-79).
26بهمن؛ ولادت امام علی(ع)
۱۳ رجب مصادف با تولد مردی است که آفریـده شد تا ولی خدا شناخته شود؛ مـردی که کعبه در عظمتش شکافت تا سرّ درون خانه آشکار شود.
1 تا 18 رجب؛ درخشش ستارگان پرنور
بعضی روزها عجیب بوی خدا می‌دهند. چشم که باز می‌کنی، انگار باران رحمت است که بر سرت می‌بارد. بعضی روزها از همان طلوع آفتابش پرچم سفید کائنات بالا می‌رود. همه‌چیز در صلح مطلق است. شاید آن هنگام گوش‌هایت صدایی آسمانی را بشنوند که زمزمه می‌کند: «کجایند آن‌ها که از جنس نورند؟» در روایات، رجب به‌معنی «ریزان» آمده است، زیرا ماه بارش رحمت الهی است. افزون بر طراوت، برکت و رحمتی که در تمام ثانیه‌های این ماه جاری است، وجود پربرکت بزرگوارانی که خود منبع جود و کرم‌اند، آسمان این ماه را زیباتر و درخشان‌تر کرده است.
شروع این ماه با ولادت امام محمدباقر(ع) عطرآگین می‌شود.
سوم رجب به سوگ شهادت امام هادی(ع) می‌نشیند و یادش را در سطربه‌سطر زیارت جامعه‌ای که از ایشان نقل شده است، گرامی می‌دارد. ماه به نیمه نرسیده، ولادت امام جواد(ع) شور و شوقی را مهمان دل‌هایمان می‌کند.
در آخر، با طلوع پربرکت مولای متقیان، حضرت علی (ع)، خورشید ولایت در پهنای آسمان رجب دامن می‌گستراند. این روز به یمن قدم‌های مولا(ع) «روز پدر» نام گرفته است. نیمه‌ی ماه هم مهمان زینب(س) است.
بهمن؛ ماه تا ابد جاودان
۱۲ بهمن 1357 است. جهانی منتظر شنیدن این خبرند که هواپیمای حامل امام(ره) چه زمانی بر زمین می‌نشیند. مردم اطراف فرودگاه به انتظار نشسته‌اند. خیابان‌ها را با طاق نصرت و گل آذین بسته‌اند. در قلب استقبال‌‌کنندگان شادی و اضطراب موج می‌زند، و بالاخره فجر انقلاب اسلامی ایران در ساعت 9:27:30 صبح طلوع می‌کند: روح‌الله پا به خاک وطن می‌گذارد و غریو صدای الله‌اکبر، آسمان ایران را نورباران می‌کند. امام آرام و مطمئن گام بر می‌دارد و می‌رود تا لیالی عشر را رقم زند و در 22بهمن‌ماه، آغاز حکومت اسلامی ایران را به جهانیان اعلام کند.
منابع:
1. محمدعلی اسلامی ندوشن(1396). سرو سایه‌فکن. فرهنگسرای میردشتی. تهران.
2. محمدباقرمجلسی. بی‌تا. بحارالانوار. ج16. داراحیاءتراث عربی. بیروت.