مداد مریم

در سال 1384ـ1383، در پایه‌ی اول تدریس می‌کردم. بعد از گذشت یک هفته متوجه شدم مداد و پاک‌کنِ بعضی از بچه‌ها گم می‌شود. با آ‌ن‌ها صحبت کردم تا شاید حرفی بزنند؛ ولی موفق نشدم. روزی به‌طور اتفاقی متوجه شدم ملیحه1، دانش‌آموزی که پدر و مادرش از هم جدا شده بودند و با مادربزرگ پیرش زندگی می‌کرد، از کیف یکی از بچه‌ها مدادی را برداشت و داخل کیف خودش گذاشت. ابتدا فکر کردم این موضوع را با مادربزرگش در میان بگذارم، بعد با خودم گفتم شاید مادربزرگ با تنبیه و فشارهای روانی کار را بدتر ‌کند. به همین دلیل، صبح روز بعد، با ورود به کلاس، ملیحه را جلوی کلاس آوردم و به بچه‌ها گفتم: «از امروز ملیحه نماینده‌ی کلاس ماست.»

بعد هم ضمن بیان وظایفش، بر این موضوع تأکید کردم که از این به بعد ملیحه مواظب است در کلاس وسیله‌های کسی گم نشود. ملیحه با خوش‌حالی سر میزش رفت. روز بعد، زنگ دوم، مدادِ یکی از بچه‌ها را که زنگ قبل گم شده بود، برایم آورد و گفت: «خانم، من مداد مریم را پیدا کرده‌ام.»

به بچه‌ها گفتم ملیحه را تشویق کنند. ناگفته نماند، چند روز بعد، به‌بهانه‌ی اینکه بهترین نماینده‌ی کلاس است، به او جایزه‌ای دادم.

از آن روز به بعد، دیگر هیچ وسیله‌ای در کلاس گم نشد و ملیحه، نه‌تنها کارش را تکرار نکرد، بلکه یکی از بهترین دانش‌آموزان کلاس شد. دختری که همیشه گوشه‌گیر و منزوی بود، در دل همه‌ی دانش‌آموزان جا باز کرد و آن سال با معدل بسیارخوبی قبول شد.

1. نیاز به توضیح است که به منظور حفظ حریم معلم و شاگردی، نام‌ها عوض می‌شوند و واقعی نیستند.