تجربه‌ی من
در روزهای اول سال تحصیلی متوجه شدم حضور دانش‌آموزان در کلاس مجازیِ شاد اندک است و آن‌ها این محیط را به‌اندازه‌ی کلاس حضوری جدی نمی‌گیرند. تلاش کردم با پرسش از خود دانش‌آموزان و والدین آن‌ها علت این حضورنیافتن را جویا شوم. نتیجه‌ی صحبت‌های من با دانش‌آموزان و والدین نشان داد برخی از مهم‌ترین دلیل‌های حضورنیافتن در کلاس مجازی به این شرح هستند:
الف) مشکلات دانش‌آموزان
1. حوصله نداریم درس بخوانیم؛
2. نمی‌دانیم بعضی از تکلیف‌ها را چگونه باید انجام بدهیم؛
3. پدر و مادر ما سر کارند و وقت ندارند به ما کمک کنند؛
4. گوشی دست پدر و مادرمان است و ما در زمان مناسب به کلاس دسترسی نداریم.
ب) محدودیت‌های فنی
1. نرم‌افزار شاد در اوایل سال تحصیلی بسیار کند عمل می‌کرد و مشکل داشت؛
2. اینترنت قطع و وصل می‌شد؛
3. نرم‌افزار در گرفتن یا فرستادن فیلم‌ها یا فایلهای صوتی و تصویری کند عمل می‌کرد؛
4. گوشی یا رایانه‌ی کیفی (لپ‌تاپ) یا رایانک (تبلت) دانش‌آموزان اشکال فنی داشت.
ج) محدودیت‌های خانوادگی
1. برخی از والدین شاغل بودند؛
2. برخی از دانش‌آموزان، بدون حضور والدین، نمی‌توانستند از لپ‌تاپ یا گوشی یا تبلت استفاده کنند؛
3. بعضی از اعضای خانواده با بیماری کرونا درگیر بودند؛
4. برخی از اولیا از کارکنان درمانی بودند و بیشتر اوقات فرزندان را نمی‌دیدند.
با جمع‌بندی موارد به این نتیجه رسیدم که باید تا جای ممکن احساس تعلق دانش‌آموزان به کلاس درس را افزایش دهم، به‌طوری که با وجود تمام موانع موجود، به‌صورت خودکار و با خواست و اراده‌ی خود، برای حضور در کلاس برخط و رسیدن به اهداف آموزشی تلاش کنند.
بعد از امتحان‌کردن خیلی از راه‌حل‌ها، تصمیم گرفتم در کلاس شاد هم مثل کلاس حضوری دانش‌آمـوزان را گروه‌بندی کنـم. گـروه‌بندی دانش‌آموزان این مزیت‌ها را دارد:
1. یادگیری در آن‌ها عمیق می‌شود؛
2. از حمایت‌های فردی همدیگر برخوردار می‌شوند؛
3. متوجه می‌شوند چه موارد یا مسئله‌هایی را غلط یا ناقص آموخته‌اند؛
4. به نقش ارزشیابی و نیاز به خودارزشیابی بیشتر پی می‌برند؛
5. به مرحله‌ی خودسنجی پایدار می‌رسند.
اجرای طرح جدید و نظارت بر آن
دانش‌آموزان را به شش گروه پنج‌نفری تقسیم کردم. بعد از تشکیل این گروه‌ها و شرح وظیفه‌ی هر کدام، انجام فعالیت‌هایی را از آن‌ها خواستم که در ادامه به نمونه‌هایی از آن‌ها اشاره می‌کنم:
هر کدام از افراد گروه آیاتی از درس جدید قرآن را روا‌ن‌خوانی و فایل صوتی خود را در گروه می‌فرستد؛ برای مثال اعضای گروه «یوسف» باید ازآیه‌ی شماره 1تا 5، گروه «محمد» ازآیه‌ی 6 تا 9 و گروه «علی» قسمت مشخص‌شده‌ی خودش را بخواند. سپس سرگروه‌ها موظف‌اند تا ساعت مشخصی این فایل‌ها را از روی کتاب بررسی و نتیجه را برای معلم بازگو کنند. همین روند در شعرهای کتاب فارسی نیز اجرا می‌شود؛ به این ترتیب، هر کدام از دانش‌آموزان شعر جدید فارسی را حفظ و برای گروه خود می‌فرستد. سرگروه باید آن را بررسی کند و نتیجه را به معلم گزارش دهد. خود من هم بر تمام فعالیت‌های آن‌ها نظارت می‌کردم و به‌موقع در همان جا بازخوردهای مناسب می‌دادم.
انجام این فعالیت‌ها باعث شده بود بچه‌ها با هم صمیمی شوند و درعین‌حال ارتباطی هدفمند در فضای مجازی داشته باشند. در اوایلِ تشکیل این گروه‌ها، اولیا پیام تشکر می‌فرستادند و می‌گفتند: «بچه‌ی ما خیلی فرق کرده است. تکلیف‌ها را باعلاقه انجام می‌دهد و می‌خواند. از تنهایی هم در آمده است.» خودم هم این تغییرات را در دانش‌آموزانم احساس می‌کردم.