شیوع ویروس کرونا نظام آموزشی در دنیا بهویژه ایران را متحول ساخته است. چندسالی بود که آموزش مجازی در دانشگاهها بهعنوان یکی از روشهای آموزشی مورد توجه قرار گرفته بود، اما در نظام آموزشوپرورش عمومی جایگاهی نداشت و صرفاً برای دورههای آموزشی معلمان بهصورت محدود مورد استفاده قرار میگرفت. اما اکنون تجربیات کسب شده از آموزش مجازی در دوره کرونا نشان داد که میتوان در کنار آموزشهای حضوری سهمی قابل توجه را برای آموزش مجازی در نظر گرفت. روزهای ابتدایی شروع آموزش مجازی در نظام تعلیموتربیت با چالشهای بسیاری در زمینه آموزش درس تربیتبدنی و ارزشیابی آن مواجه بودیم. اما رفتهرفته با روبهرو شدن با این بحران تازه راهکارهایی برای برونرفت از وضع موجود نمایان شد، بهطوری که اکنون میتوان اذعان داشت بخش قابلتوجهی از سرفصلهای آموزش تربیتبدنی از طریق آموزش مجازی قابل انتقال است. البته دشواریهایی دارد و بسترهایی برای تحقق آن مورد نیاز است، اما نکته مثبت آن ورود تربیتبدنی و فعالیتهای ورزشی به داخل خانهها بود. این نکته اهمیت بسزایی در توسعه تربیتبدنی و افزایش مشارکت جامعه بهویژه والدین در راستای تحقق اهداف تربیتبدنی دارد و لازم است مسئولان و تصمیمسازان عرصه تعلیموتربیت از کنار آن به سادگی عبور نکنند.
یکی از چالشهای جدی درس تربیتبدنی نبود کتاب دانشآموز است که به دنبال آن بسیاری از والدین و حتی خود دانشآموزان و بعضاً اولیای مدرسه این درس را جدی نمیگیرند، اما با ورود به عرصه آموزش مجازی شاهد بودیم که خانوادهها بیشتر از کم و کیف اهداف تربیتبدنی در مدارس اطلاع پیدا کرده و تا حدودی همراه شدهاند. اگر این روند ادامه پیدا کند و زمینهای فراهم شود تا معلمان تربیتبدنی بتوانند در دوران پساکرونا در کنار آموزش حضوری درس تربیتبدنی، از ظرفیتهای آموزش مجازی نیز بهرهمند شوند و محتواهای هدفمندی برای ارائه تکالیف حرکتی در منزل با محوریت فعالیتهای بدنی خانوادگی برای دانشآموزان تولید و ارائه شود. میتوانیم شاهد این باشیم که رفتهرفته فعالیتهای ورزشی در برنامه هفتگی خانوادهها جا بگیرد و از این رهگذر، گامی در ایجاد تحول در نظام تعلیموتربیت برداریم. اما بیم آن میرود که پس از بازگشایی مدارس به دلایل گوناگون مسئولان آموزشوپرورش در حفظ و نگهداری و توسعه شبکه آموزشی دانشآموز (شاد) کوشا نباشند و این ظرفیت عظیم ایجادشده برای تعامل خانه و مدرسه به فراموشی سپرده شود.