مرد دست‌نیافتنی

خاطراتی از مرد دست نیافتنی!

سیدعلی اندرزگو در سال 1318 خورشیدی در شهر تهران به دنیا آمد. سختی زندگی موجب شد تحصیل را رها کند و مشغول کار شود، ولی در همان شرایط هم به علوم دینی روی آورد. در نوجوانی با شهید نوّاب صفوی آشنا شد و در مبارزه با رژیم شاهنشاهی از او الهام گرفت. در قیام 15 خرداد سال 1342، شهید اندرزگو به عرصه‌ی مبارزه با آن نظام وارد شد و مورد تعقیب مزدوران ساواک قرار گرفت. او در طی سال‌های مبارزه‌ی مسلّحانه‌ی خود، با تغییر چهره و انتخاب نام‌های مختلف، از دست مزدوران ساواک پنهان می‌شد. از جمله نام‌های مستعار او «دکتر سید حسین حسینی»، «ابوالقاسم واسعی»، «عبدالکریم سپهرنیا»، «ابوالحسن نحوی» و «آقای جوادی» بود. او حتّی قصد داشت شاه را هم ترور کند، امّا شهید شد و به آرزویش نرسید. وی در  شهریور 1357 ، در 39 سالگی به شهادت رسید.

بار روغن مخصوص!

‏‏یک بار شهید اندرزگو به یکی از دوستانش گفت می‌خواهد برود از همدان مقداری روغن بیاورد.‏‎ دوستش هم با شهید اندرزگو، برای آوردن روغن، راهی همدان شد. وقتی به همدان رسیدند، دوست شهید اندرزگو دید ده‌پانزده تا‏‎ حلب‌ 17 کیلویی روغن کرمانشاهی آوردند و گفتند این‌ها از کرمانشاه برای شهید اندرزگو آمده‌اند. آن‌ها هم ‏‎حلب‌های روغن را در ماشین گذاشتند و به شهر خودشان برگشتند. در راه، دوست شهید اندرزگو به او گفت: «خُب مرد حسابی، اگر ‎روغن کرمانشاهی می‌‌خواستی، می‌گفتی برایت از باربری بفرستند!» امّا شهید اندرزگو با لبخند به رانندگی ادامه داد. دوست شهید اندرزگو می‌گفت بعدها فهمیده بود که زیر این ‏حلب ‌های روغن به اندازه‌ی یک وجب خالی بوده و در آن‌ها اسلحه، مهمّات و نارنجک جاسازی شده بوده. روی آن‌ها را هم لحیم کرده بودند که اگر کسی درشان را باز کرد، ‎‏نفهمد زیر این روغن‌ها چه‌خبر است.

مرغ و خروس‌های نجات‌بخش!

یکی دیگر از دوستان شهید اندرزگو تعریف می‌کرد که: ‏‏پایین خیابان مولوی تهران که به میدان شوش ‎‏می‌‌رسد، مردی بود به نام آقای افشار که خروس‌جنگی و مرغ‌جنگی تربیت ‎می‌کرد. ما می‌دیدیم شهید اندرزگو مرتّب به آنجا رفت و آمد می‌کند. به شوخی به ایشان می‌گفتیم: «تو با این خروس‌بازها هم ارتباط پیدا کردی و ما خبر نداریم؟» یک ‎روز بلیت قطار مشهد گرفته بودیم و قرار بود ایشان را هم سوار کنیم و به راه‌آهن ببریم. ‏‎شهید اندرزگو در راه ‎‏گفت : «من را سر راه در خیایان مولوی پیاده کن، پنج دقیقه کار دارم.» وقتی پیاده‌اش کردیم، ‎‏داخل کوچه‌ای رفت و پس از مدّتی درحالی‌که چند تا مرغ و خروس جنگی در دست داشت، آمد و سوار ماشین شد تا او را ببریم و سوار قطار کنیم. من گفتم: «این مرغ و خروس‌های جنگی را چرا با خودت می‌آوری؟» او گفت: «تو نمی‌‌دانی؟! برای ‎‏اینکه رد گم کنم و ساواک نتواند شناسایی‌ام کند، خودم را به عنوان خروس‌باز جا می‌زنم. پس باید این‌ها را همراه خودم داشته باشم دیگر!»