شی‌شی،
موشِ کوچولو، وقتی بادبادک‌بازی
می‌کرد، پرسید: «چرا ابرها توی
آسمان هستند؟»
مامان‌موشی
گفت: «آب دریا که بخار شود، به ابر توی آسمان تبدیل می‌شود.»
وقتی به گل‌ها
آب می‌داد پرسید: «چرا گل با ریشه‌اش
بدو بدو نمی‌کند؟»
مامان‌موشی
گفت: «چون ریشه‌ی گل از خاک غذا به
دست می‌آورد.»
شی‌شی
همان‌طور سؤال پرسید و پرسید و
پرسید. مامان‌موشی دستمال را دور
سرش بست و گفت: «شی‌شی،
سرم درد گرفت. تو روزی سیصد تا سؤال می‌پرسی.
من جواب همه‌ی آن‌ها
را نمی‌دانم.»
گوش‌های
شی‌شی آویزان شدند. دُمش را
جمع کرد. رفت توی جنگل. دنبال کسی گشت تا از او سؤال بپرسد. یک‌دفعه
تالاپ، آقای مورچه‌خوار از پشت بوته بیرون
پرید و دم پشمالویش را روی زمین کشید.
شی‌شی
بلند گفت: «یک‌عالمه سؤال دارم!»
مورچه‌خوار
گفت: «بی‌زحمت زود سؤال‌هایت
را بپرس. یک‌عالمه جواب دارم.»
شی‌شی
گفت: «چرا تو پوزه‌ی بلند داری و من
ندارم؟»
مورچه‌خوار
به ابرها نگاه کرد، گفت: «اصلاً سؤال بعدی‌ات
چیست؟»
شی‌شی
گفت: «چرا تو زبان چسبناکی داری و من ندارم؟»
مورچه‌خوار
گفت: «یادم نبود! صبحانه نخورده‌ام.»
بعد دوان‌دوان
بلند گفت: «برو از هم‌قدهای
خودت سؤال بپرس فسقلی!»
شی‌شی
سرش را پایین انداخت: «عجب‌مجب‌ها!
هیچ‌کس جواب سؤال‌هایم
را نمی‌داند!» همان موقع عنکبوت با
تارش از درخت بلوط آویزان شد؛ ویژژژ.شی‌شی
بالا پرید و گفت: «صبحانه خوردی؟ سؤال بپرسم؟»
عنکبوت گفت: «دنبالم بیا. می‌دانم
از کی باید بپرسی.»
و از این شاخه به آن شاخه تار پرتاب کرد و رفت.
شی‌شی
از جایش پرید و گفت: «هورا! همین است.»
وقتی به کتابخانه‌ی
جنگل رسیدند، عنکبوت گفت: «همه‌ی
جواب‌هایت آنجاست. کتابِ حیوانات.
کتابِ گیاهان. کتابِ طبیعت. هر سؤالی داری، از آن‌ها
بپرس.»
قلبِ شی‌شی
تالاپ‌تلوپ شد. بلند گفت: «یک
سؤال: با دُمم گردو می‌شکنم،
یعنی الان یک‌عالمه شادم؟»
عنکبوت گفت: «بله، بله.»
و دوتایی قه‌قه
و قاه‌قاه خندیدند.
مورچه‌خوار
زبان دراز و چسبناکی دارد که از آن برای تهیه‌ی
غذا و تمیزکردن خودش استفاده می‌کند.
غذای مورچه‌خوار برگ درختان،
مورچه و موریانه است. مورچه‌خوار
دندان ندارد و با پوزه‌ی
بلندش حشرات را شکار می‌کند.
او دُم پُرمویی دارد که در زمستان با آن خود را گرم می‌کند.