سلام، سلامی گرم و تازه بعد از سه ماه دوری از شما خوبان. در همین اول کار، فرا رسیدن سال تحصیلی، بهار علم و دانش، و آغاز دوره متوسطه را به هفتمی‌های عزیز، به هشتمی‌های باتجربه و به نهمی‌های بزرگ تبریک می‌گویم و از خدای مهربان سالی پر از خبرهای خوب، اردوهای بامزه، و دوستان بامعرفت و بامرام و معلمان مهربان خواهانم.
مدتی پیش درباره موضوع «امید» مطلبی می‌خواندم و خیلی چیزها یاد گرفتم. در اولین یادداشت دوست دارم چند نکته از آن مطالب را با شما در میان بگذارم:
راستش فکر نمی‌کنم اهمیت نقش امید در زندگی بر کسی پوشیده باشد. یکى از سازوکارهاى حیات و زندگى «امیدوارى» است. از نظر دین اسلام، امید تحفه الهى است که چرخ زندگى را به گردش وامى‌دارد و موتور تلاش و انگیزه را پرشتاب می‌کند. اگر روزى امید از انسان گرفته شود، دوران خمودگى و ایستایى او فرا می‌رسد.
پیامبر مهربانی، حضرت محمد(ص) می‌فرمایند: «امید و آرزو رحمت برای امت من است.»1 امیدوار‌بودن هنرى است که باید همگان، به‌خصوص نسل پویاى نوجوان، آن را فرا گیرد. بنابراین همه ما در زندگی باید با توکل به خداوند و برنامه‌ریزی دقیق امیدوارانه زندگی کنیم. یادمان باشد میوه شیرین و گوارای درخت امید آن‌گاه به بار می‌نشیند که با تلاش و فعالیت آبیاری شده باشد.
امام علی(علیه‌السلام) درباره امید فرموده‌اند: «از کسانی مباش که بدون عمل به آخرت امیدوار است.»2 آری دانش‌آموزی که بدون تلاش وکوشش فراوان در انتظار کسب موفقیت‌های بزرگ به سر می‌برد، درحقیقت به خیال‌پردازی افراطی روی آورده است. پس خوب است بدانیم امـید با خیال‌پردازی و خوش‌خیالی فرق دارد. سال پرامیدی پیش رویتان باد!
1. بحارالانوار، ج 74، ص 173، باب7.
2. نهج البلاغه،حکمت 142.