ماشین برای اینکه حرکت کند نیاز به سوخت دارد. هواپیما برای اینکه پرواز کند سوخت لازم دارد. گوشی تلفن همراه برای اینکه بتواند نیازهای کاربرش را پاسخ دهد شارژ می‌خواهد. این‌ها که ساخت دست بشر است. حتی خود انسان هم برای اینکه توانایی حرکت کردن داشته باشد، باید سوخت مورد نیاز بدنش را با غذا تأمین کند وگرنه از پا می‌افتد.
حرکت بعضی وقت‌ها در حد یک راه‌رفتن ساده است، و بعضی وقت‌ها در حد و اندازه یک پرواز طولانی. سؤال اصلی کجاست؟ اینجا که اگر یک ملت و شاید چند ملت بخواهند حرکت کنند چه سوختی از عهده آن بر می‌آید. چطور می توان انرژی این حرکت بزرگ را تأمین کرد تا با وجود همه مشکلات و سختی‌ها باز هم از پا نیافتند و به‌سوی مقصد حرکت کنند. حتماً منبع زمینی نیست و باید از جایی انرژی گرفت که تمام نشود و حتی هر لحظه انگیزه را بیشتر هم بکند. به نظر من این یک سؤال رازآلود است. یک فرمول و نسخه مهم.
ملت ایران وقتی به رهبری امام خمینی (قدس سره) حرکت انقلاب اسلامی را آغاز کرد، و تاکنون که 45امین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی است، با وجود همه سختی‌ها در مسیر انقلاب حرکتش را ادامه داده است و استقامت کرده و خودش را به قله‌های پیروزی نزدیک کرده. آخرین نمونه از استقامت اعجاب‌آور مردم ایران را که مشاهده کردم، بعد از حادثه تروریستی کرمان بود، وقتی فردای حادثه باز هم مسیر گلزار شهدای کرمان پر از جمعیت بود. شاید اگر در هر کجای دنیا این انفجارهای تروریستی انجام می‌شد، تا مدت‌ها کسی آن اطراف پیدایش نمی‌شد. به همین علت است که مردم ایران نماد و الگویی برای سایر ملت‌ها شده است که چگونه متحول شوند و مقابل ظلم و شیطان‌ها بایستند. مثل مقاومت و حرکت مردم فلسطین، یمن، لبنان، سوریه و... . این سوخت چگونه تأمین شده؟ از راه ایمان به خدا و وعده‌هایش، و امید به پیروزی
مردم ایران با این راز راهشان را شروع کرده‌اند و تنها با این منبع انرژی می‌توانند این مسیر را به انتها برسانند. چیزی که دشمنان ما نمی‌خواهند داشته باشیم.