در آخرین روزهای سفر علمی هستیم و جا دارد این سؤال را از خود بپرسیم که «اگر دانش‌آموزان ما امکان انتخاب داشتند، آیا باز هم من و مدرسه ما را برای تربیت و یادگیری انتخاب می‌کردند؟» چرا که آنان در تحقق بهبود تجربه‌های یادگیری هستند. لذا بیندیشیم، چگونه می‌توان از نوآوری به‌منظور اجرای برترین شیوه‌های یادگیری حرفه‌ای در مدرسه استفاده کرد. برای این مهم لازم است ابتدا بر ابزارهای دیجیتال سرمایه‌گذاری کنیم. سرمایه‌گذاری در توسعه ابزارهای دیجیتال و فناوری‌های روز به گسترش دیدگاه عدالت و برابری آموزشی کمک کرده و موجب افزایش فرصت‌های یادگیری در دانش‌آموزان و فراگیرندگان می‌شود.
شما مدیران می‌توانید فرایندهای اصلی آموزش و یادگیری را تغییر دهید. یکی از این فرایندهای مهم «توسعه حرفه‌ای شخصی‌سازی‌شده» است. منظور از «توسعه حرفه‌ای شخصی‌سازی‌شده» مالکیت هر دانش‌آموز بر یادگیری خویش است. دراین صورت فضا و فرصت برای پرداختن به استعدادها و تفاوت‌های فردی دانش‌آموز از طرف معلم فراهم‌تر شده و او قادر است با فرصت بیشتری که فناوری و هوش مصنوعی برای او فراهم می‌سازد، به دانش‌آموزان و نیازهای چندگانه عاطفی، اجتماعی، ادراکی و خودشکوفایی آنان بپردازد. این مهم با این سؤالات آغاز می‌شود که: چگونه می‌توان از نوآوری در اجرای برترین روش‌های یادگیری و تربیت حرفه‌ای استفاده کرد؟ آیا بین توسعه حرفه‌ای و یادگیری حرفه‌ای تفاوت وجود دارد؟ توسعه حرفه‌ای چگونه به نظر می‌رسید اگر معلمان برای یادگیری خود توانمندی بیشتری داشتند؟
در توسعه حرفه‌ای شخصی‌سازی‌شده، عنصری چارچوب‌گریز و ساختارشکن وجود دارد، زیرا اندازه‌گیری و مدیریت آن دشوار است. این امر باعث می‌شود روش‌های سنتی توسعه حرفه‌ای، مانند پایش یا ره‌گیری زمان نشستن در کلاس، دشوارتر شوند. زمان نشستن، میزان زمانی است که دانش‌آموزان در کلاس نشسته‌اند؛ صرف‌نظر از اینکه واقعاً آموخته‌اند یا نتوانسته‌اند چیزی یاد بگیرند. مدیر و رهبر مدرسه‌ای که متوجه شود و تصدیق کند زمان نشستن دانش‌آموزان در کلاس، همیشه به سود معلمان یا دانش‌آموزان نیست، ایجاد تغییر را شروع می‌کند.
معمولاً در مدرسه، از یادگیری غیررسمی که می‌تواند برای معلمان بیشترین کارآمدی را داشته باشد، غفلت شده است. معلمان برای رهایی تدریجی از این غفلت می‌توانند یادگیری خود را با دیگران به اشتراک بگذارند. مدیر مدرسه نیز در این میان به تشویق و دادن پاداش مادی و معنوی می‌پردازد و امتیاز در ارزشیابی سالانه معلمان را مورد توجه قرار می‌دهد. وقت آن است که قالب سنتی توسعه حرفه‌ای را بشکنیم و توسعه حرفه‌ای شخصی‌سازی‌شده را آغاز کنیم.
مدیران و رهبران مدرسه می‌توانند از طریق توسعه حرفه‌ای شخصی‌سازی‌شده، مالکیت خویش را در فرایند آموزش و یادگیری افزایش دهند. چنین توسعه‌ای زمانی تحقق یافته است که معلمان احساس کنند چیزی را که واقعاً برای کمک به دانش‌آموزان نیاز دارند، به دست آورده‌اند. این شرایط می‌تواند با گفت‌وگو، تأمل، تمرین، خواندن و نوشتن، الگوسازی، راهنمایی و چنین مواردی اتفاق بیفتد.
اینک که به پایان سال تحصیلی نزدیک شده‌ایم، جا دارد افکار و اندیشه‌های همه اهالی مدرسه، اعم از معلمان، دانش‌آموزان و والدین را به اشتراک بگذاریم و در یک یا چند نشست علمی در داخل مدرسه، تمهیدات لازم را برای اصلاح فرایندها، از طریق فناورانه‌شدن فرایندهای مدرسه، فراهم کنیم.
۱۷۴
کلیدواژه (keyword):
رشد مدیریت مدرسه، یادداشت سردبیر، غفلت ممنوع، دکتر حیدر تورانی