عصای شگفت‌ انگیز

سپس از ما خواست خط‌کش‌های پلاستیکی‌مان را به موهایمان بکشیم و به خرده‌کاغذهای روی میز نزدیک کنیم.

خیلی جالب بود!

کاغذها از روی میز بلند می‌شدند و به خط‌کش می‌چسبیدند.

 زنگ تفریح، از نوید پرسیدم: «عصای شگفت انگیزت را از کجا خریده‌ای؟» نوید گفت: «از اسباب‌بازی‌فروشی خیابان ایران.» خیلی خوش‌حال شدم. چون هر روز که به خانه برمی‌گردم، از جلوی آن مغازه‌ رد می‌شوم.

وارد مغازه شدم. سلام کردم و گفتم: «لطفاً یک عصای شگفت انگیز به من بدهید.»

آقای فروشنده گفت: «متأسّفانه تمام کرده‌ایم. سفارش داده‌ام. تا هفته‌ی آینده به دستم می‌رسد.»

فردای آن روز، به آزمایشگاه مدرسه رفتم. موضوع را به آقای صادقی گفتم. آقای صادقی لبخندی زد و گفت: «می‌خواهی خودت یک وسیله‌ی شگفت انگیز بسازی؟» با خوش‌حالی گفتم: «بله! واقعاً می‌شود؟! چه‌طوری بسازم؟!»

آقای صادقی گفت: «خیلی ساده. یک بادکنک، یک پارچه‌ی پشمی و یک کیسه‌ی فریزر لازم داری. بادکنک را باد کن و آن را گره بزن. بالای کیسه‌ی نایلونی را با قیچی برش بده تا یک حلقـه‌ی پلاستـیکی درسـت شود. حالا پارچه‌ی پشمی را چند بار به بادکنک و حلقه‌ی پلاستیکی بکش. حلقه را روی بادکنک رها کن.»

باورم نمی‌شد. بادکنک شگفت انگیز من مثل عصای نوید کار می‌کرد، حتّی از آن هم بهتر!