زبان تلخ

فقط چند دقیقه تا پایان زنگ تفریح وقت مانده بود. صدای تشویق کلاس‌دهمی‌ها در حیاط پیچید: «ما گل می‌خوایم یالا!»

ناصر توپ را محکم شوت کرد. تیرک دروازه لرزید. ناصر آهی کشید و کف دو دستش را روی صورتش گذاشت. افسوس خورد که نتوانست گل تساوی را بزند. کلاس‌یازدهمی‌ها فریاد می‌زدند: «تا سه نشه، بازی نشه!»

چند لحظه بعد، دروازه‌بان تیم یازدهمی‌ها توپ را جلوی دروازه کاشت و منتظر شد تا داور در سوت شروع دوباره بازی بدمد. داور سوت نزد. دوید به طرف ناصر که با یکی از هم‌تیمی‌های خودش گلاویز شده بود. صدای فریادهای هر دویشان را خوب می‌شنید:

- مگه من چی بهت گفتم ناصر؟! فقط پرسیدم مگه چشمات ضعیف شده؟

- اگه عرضه داری خودت بیا یه دونه ضربه به تیرک بزن، گل نخواستیم ازت!

قبل از اینکه داور به آن‌ها برسد و جدایشان کند، زنگ به صدا در آمد. کلاس دهمی‌ها غرولندی کردند. صدای سوت و کف کلاس یازدهمی‌ها به افتخار پیروزی‌شان بالا رفت. بعد همه تماشاگران به طرف کلاس‌ها به راه افتادند. داور به ناصر و هم‌تیمی‌اش نزدیک شد:

- بچه‌ها واقعاً خجالت‌آوره!

ناصر و هم‌تیمی‌اش نگاهی به هم کردند و دست از روی شانه‌ها و گردن یکدیگر برداشتند. ناصر نگاهی به داور کرد و با اشاره به هم‌تیمی‌اش گفت: «آقا معاون، ایشون به من توهین کرد.»

هم‌تیمـی لباسش را تکاند و جواب داد: «آقا ما قصدی نداشتیم. خیلی خوب شــوت کرد، فقط اگه چند درجه این‌طرف‌تر می‌زد، گل می‌شد. خواستیم یه شوخی کوچیک کنیم، ولی ...»

آقای معاون سوت را از گردنش بیرون آورد و به هر دویشان اشاره کرد که به طرف کلاس‌هایشان بروند. توپ را برداشت و با خودش به شوخی بی‌موقعی فکر کرد که شیرینی پایان بازی را گرفت.