در اینجا به چند راهکار اشاره می‌کنیم:
اول: ما خالق و صاحب اختیاری داریم که بارها پشتیبانی خودش را از ما اعلام کرده است؛ به‌شرطی که ما هم خودمان را به او متصل کنیم:
«مَنْ یتَوَکلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ» (سوره طلاق / آیه ۳): هر کس به خدا توکل کند، خدا براى وى بس است.
دوم: اعتمادنکردن به شیطان نیز باید در دستور کار ما قرار گیرد. شیطان همواره ناامیدی و بی‌انگیزگی را به ما وعده می‌دهد:
«الشَّیطَانُ یعِدُکمُ الْفَقْرَ وَیأْمُرُکمْ بِالْفَحْشَاءِ وَاللَّهُ یعِدُکمْ مَغْفِرَه مِنْهُ وَفَضْلًا وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ» (آیه بقره / سوره ۲۶۸): شیطان شما را از تهی‌دستى بیم می‌دهد و شما را به زشتى وامى دارد، ولى خداوند از جانب خود به شما وعده آمرزش و بخشش می‌دهد، و خداوند گشایشگر داناست.
پس هر جا ناامیدی و یأس از شرایط سراغمان آمد، بدانیم شیطان دارد در گوشمان زمزمه می‌کند. بلافاصله باید با یاد خدا (گفتن ذکر لااله الا الله، نماز و تلاوت قرآن) او را از خود دور کنیم.
سوم: استفاده از مشاوران دلسوز و مؤمن سپری برای جلوگیری از افکار بیهوده است. این مشاور گاهی یکی از اعضای خانواده و فامیل خودمان است و گاهی متخصصی غریبه. در هر حال از مشورت کسی ضرر نکرده است. مولا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرماید: «اَلمُستَشیرُ مُتَحَصِّنٌ مِنَ السّقطِ» (فهرست غرر / ص١٨٣): کسی از لغزش و خطا مصون می‌ماند که در کارها با دیگران مشورت می‌کند.
البته در این مرحله مشورت با دوستان توصیه نمی‌شود، چون میزان آگاهی و اطلاعات و حتی طرز فکر آن‌ها مثل خودمان است.