در آن سوی دشت قزوین سرزمینی وجود دارد که کوه‌های بلند و صخره‌های تند و تیز آن، اعجاز خلقت است و خاک آن، نماد لطافت و آب آن، نویدبخش برکت؛ جایی که از مردان سخت‌کوش و زنان همدوش حکایت دارد و این حکایت به روایت نبرد و ستیز حسن صباح و یاران او خلاصه نمی‌شود؛ جایی که روایتگر رشادت‌های جنگجویان است و بیانگر احوال رنجوران! این سرزمین را الموتیا به معنای «آشیانه عقاب» نامیده‌اند و گاهی نیز از آن به «سرزمین قلعه‌ها» یاد می‌کنند. الموت سالیان سال محل تجمع انسان‌هایی بوده است که با عشق و علاقه به زندگی خود بها داده و معنا بخشیده‌اند. این منطقه، جدا از زیبایی خلقتش، حکایت‌ها و اسرار ناگفته فراوان دارد؛ بهار الموت شکوفایی طبیعت، تابستان آن صمیمیت، پاییز آن برکت و زمستان آن مظهر استقامت بشر است. با این اوصاف، گشت و گذاری داریم به یکی از روستاهای این سرزمین به نام گرمارود.