از زمانی که انسان پا به عرصه وجود گذاشته، با مرگ مبارزه کرده است. اگرچه اجداد ما هرگز ابزاری برای مقابله با مرگ نداشته‌اند، اما هیچ‌گاه نتوانسته‌اند وسوسه نامیرایی و جاودانگی را در خود سرکوب کنند. در بخشِ بیشترِ تاریخ زندگی انسان، متوسط طول عمر بسیار کوتاه بوده است. اجداد شکارچی-گردآورنده ما به روش‌های مختلف سر به نیست می‌شدند. اگر هنگام زایمان نمی‌مردند، یا از عفونت‌ها و بیماری‌های بی‌شمار جان به در می‌بردند، ممکن بود سرانجام در نوعی حادثه یا درگیری کشته شوند یا طعمه جانوران گردند. به همین علت، میانگین طول عمرِ انسان‌های اولیه فقط در حدود ۱۸ سال بود. پس از آن، علی‌رغم همه پیشرفت‌ها، میانگین طول عمر رومیان باستان بیش از ۲۵ سال نبود. این میانگین تا سال ۱۹۰۰، در ایالات متحده که یکی از کشورهای پیشرفته جهان بود، فقط ۴۷ سال بود. در طول قرن بیستم، پیشرفت‌هایی که در بهداشت، سلامت، ایمنی محیط کار، بهداشت عمومی و تغذیه به دست آمد، به گونه‌ای بی‌سابقه میانگین طول عمر را افزایش دادند و در پی آن بر سرانه افراد سالخورده جمعیت افزودند. امروزه، میانگین طول عمر جهانی ۷۱.۴، در ایالات متحده ۷۹ و در ژاپن ۸۵ سال است؛ اما در بسیاری از کشورهای فقیر آفریقایی این رقم هنوز در حدود ۵۰ سال است. آیا به راستی طول عمر انسان همواره در حال افزایش است؟ حد و مرز این افزایش کجاست؟ انسان حداکثر تا چه سنی می‌تواند به زندگی ادامه دهد؟