هر کشوری در نظام آموزش‌وپرورش خود، رویکرد خاصی دارد. بر این اساس، قوانین و برنامه‌هایی را در حوزه تعلیم‌وتربیت در پیش می‌گیرد و رویکردی را که به اهداف نزدیک‌تر است، انتخاب می‌کند. در کشور ما نیز قرآن مجید، پیامبر گرامی اسلام(ص) و ائمه معصوم(ع) برای تعیین اهداف و شیوه‌های تربیت کودکان، منبع و تکیه‌گاه اصلی و والاترین الگوی تربیتی هستند. بر این اساس، یکی از مهم‌ترین شاخص‌های مورد نظر در کیفیت خدمات مهدهای کودک نیز، توجه به آموزه‌های دینی و فرهنگی موجود در کشور است؛ آموزه‌هایی که بر بهره‌مندی از اخلاق و رفتارهای انسانی و ارزشی تأکید خاصی دارند. از طرف دیگر، وجود استانداردهای بهداشتی، آموزشی، مراقبتی و رفاهی در مهدهای کودک، برای رشد همه‌جانبه کودکان نیز امری بدیهی است، لیکن کیفیتِ بالاتر از استاندارد برای مهدهای کودک بهتر است، چرا که استانداردها در واقع نشان‌دهنده پایین‌ترین سطح مورد قبول هستند.

در نظام تعلیم‌وتربیت رسمی و عمومی، «پیش ازدبستان» امری حاکمیتی و دوره‌ای رسمی اما غیراجباری است و همین مؤلفه اختیاری بودن به این دوره دوست‌داشتنی تمایز بخشیده است. این دوره تربیتی و آموزشی به لحاظ کمّی یا شاید کیفی از بقیه دوره‌ها کوچک‌تر است و از نگاه سازمانی دامنه بسته‌تری دارد اما این موضوع موجب فروگذاری اهمیت و ضرورت دوره اثرگذار و پرخاصیت پیش از دبستان نیست.

تربیت مربیان شایسته، یکی از دغدغه‌های سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان بوده است؛ به‌گونه‌ای که محتوای تمامی اسناد و دستورالعمل‌ها نشان‌دهنده عمق توجه و اقدامات آنان است. توانمندکردن مربیان مهدهای کودک به دانش و مهارت‌های تخصصی، نوعی سرمایه‌گذاری است و بهره‌گیری از اندیشه‌های علمی و کاربردی، به کارآیی و اثربخشی تربیت کودکان می‌انجامد.