وقتی قرار شد برای تهیه گزارش توانمندی‌های هرمزگان به این استان سفر کنم، ناخودآگاه به فکر فرو رفتم. به اینکه ما ایرانی‌ها جنوب کشور خود را با هوای گرم و شرجی، نخل‌هایی که در گرم‌ترین دما خرما می‌دهند و زمستان‌هایی که شنیده‌ایم در آنجا هوا بهاری است، می‌شناسیم. این شناخت، بیراه هم نیست. شنیده‌ها و دیده‌ها شباهت زیادی به هم دارند. بندرعباس هم به‌عنوان مرکز استان، از این قاعده مستثنا نیست. آب‌وهوای این شهر گرم و مرطوب است و مردم این دیار تابستان‌های طولانی و گرمی را تجربه می‌کنند. حالا چندساعتی است که بعد از یک سفر طولانی با قطار، در ساحل زیبای بندرعباس قدم می‌زنم؛ شهری کهن در شمال تنگه هرمز، با مردمی خونگرم و دل‌نشین که در کنار دریای خوش‌رنگ و لعاب خلیج‌فارس قرار گرفته است و ساحل زیبایش با افسونگری، ولوله‌ای ابدی در جان هر بیننده‌ای برپا می‌کند. موقعیت نسبی بندرعباس باعث شده است این شهر مرکز ارتباط دریایی با کشورهای حاشیه خلیج‌فارس باشد. دو بندر شهید رجایی و شهید باهنر در این شهر موقعیت اقتصادی ویژه‌ای دارند و قطب بازرگانی و صنعتی جنوب ایران به شمار می‌روند. از این‌رو، می‌توان مهم‌ترین مزیت نسبی این استان را توجه به راهبرد پیشرفت با تمرکز بر فرصت‌های دریا یا همان توسعه دریامحور قلمداد کرد.

در دل کوه‌های سرسبز شمال ایران، روستایی کوچک به نام «سرولات» خوابیده بود؛ روستایی که سال‌ها مسافران تنها برای عبور از جاده پرپیچ‌وخمش در آن توقف کوتاهی می‌کردند. تا اینکه روزی زنی به نام خاورخانم، با امید و قلبی سرشار از عشق به زادگاهش، تصمیم گرفت خواب‌های کوچک روستا را به واقعیت تبدیل کند. قصه او درباره زنده‌کردن روح یک جامعه بود.

به نظر شما یک نفر با چوب و تکه‌ای پارچه چکار می‌تواند بکند؟ چقدر امکان دارد در کار خود موفق شود؟ چقدر امکان دارد بتواند مشتری جذب کند و جنسی بفروشد؟ چقدر می‌تواند محصول خوبی ارائه بدهد؟