مقاله ذیل، خلاصه مبحث سبک‌های یادگیری، اندیشمندان تعلیم‌وتربیت رویکردهای متعددی است که از جمله آن می‌توان به رویکرد سازنده‌گرایی اشاره کرد. سازنده‌گرایی از نظر فلسفی مقابل رفتارگرایی و شناخت‌گرایی قرار دارد که هر دو زیربنای فلسفی عینیت‌گرایی دارند. سازنده‌گرایی یک رویکرد در روان‌شناسی یادگیری است که بر اساس باور پیاژه و ویگوتسکی شکل گرفته است و از یک شکل انتقالی از معلم‌محوری به دانش‌آموزمحوری حمایت میکند. سازنده‌گرایی رویکردی است که بر نقش فعال یادگیرنده در درک و فهم دانش و نیز ساختن علم و دانش توسط خود یادگیرنده تأکید میکند. اصول حاکم بر این رویکرد به این شرح هستند که اولاً درک یک مطلب در تعامل با محیط شکل می‌گیرد. دوم اینکه تعارض‌های ناشی از شناخت افراد از یک مطلب، محرکی برای یادگیری می‌شود. سومین اصل حاکم بر این رویکرد، بر این تأکید دارند که دانش افراد در بستر اجتماعی شکل می‌گیرد.
برخلاف گذشته، انسان‌ها بر اساس رویکرد سازنده‌گرایی، یادگیری خود را به مدرسه و کلاس درس و معلم منوط نمی‌سازند و از بسترهای متعددی استفاده می‌کنند تا با تکیه بر آن‌ها و نیز تجربه شخصی، ساختار دانش خود را خلق کنند. در واقع سازنده‌گرایی در تلاش است با تقویت مهارت‌هایی چون قدرت تجزیه‌وتحلیل در فرد، افزایش تفکر انتقادی و نیز مهارت‌های حل مسئله در افراد، از یادگیرندگان حمایت کند تا آن‌ها به ساخت دانش فردی دست یابند. در رویکرد سازنده‌گرایی، شایسته است معلمان یادگیری فعال را تسهیل کنند و نیز با فراگیرندگان تعامل اجتماعی بیشتری داشته باشند.
۱ اسفند ۱۴۰۱