در قدیمی‌ترین آثار باقی‌مانده از ایران باستان، پندها و اندرزهایی وجود دارد که تا به امروز در زبان و ادبیات فارسی استمرار داشته است و بسیاری از ادیبان و ناموران ایرانی بدان‌ها روی آورده و از این طریق در جهت نیل به جامعه‌ای اخلاقی تلاش کرده‌اند. قرآن، آخرین کتاب آسمانی هم که سرشار از قصه‌ها و تمثیل‌هایی است برای عبرت گرفتن، آبشخور بسیاری از حکمت‌ها، تمثیل‌ها و پند و اندرزها در زبان فارسی شده و به‌ویژه در آثار شاعران ایرانی بازتاب یافته است.
از جمله این شاعران شاعر معاصر پروین اعتصامی است که در اشعار خود به پند و اندرز توجه خاصی نموده است به‌طوری که در اشعار او توصیف همه پدیده‌ها به نتیجهای عبرت‌آموز و اخلاقی ختم می‌شود. این نوشتار درصدد است ضمن نگاهی گذرا به جایگاه پند و اندرز در ادبیات فارسی، تأملی ویژه بر دیوان پروین اعتصامی داشته باشد؛ شاعری که نام خود را با پند و عبرت‌آموزی تا امروز ماندگار ساخته است.
۲۵ آذر ۱۴۰۲