در سال‌های اخیر در ایران، بحث درباره نقش کتاب‌های کمکی و استفاده یا عدم استفاده از آن‌ها در آموزش عمومی، گسترده‌تر و جدی‌تر از قبل شده است. شدت تبلیغات و آشفتگی ذهنی ایجاد شده برای دانش‌آموزان و خانواده‌ها، به اندازه‌ای زیاد شده که آرامش روانی جامعه را به خطر انداخته است. در میانه این هیاهوها، معلمی از عمق کویر و از جنس بلور، با شور و شعف با دانش‌آموزان خود در شهر کهنوج و توابع آن، با خوشحالی از تأثیر مثبت «تدریس ریاضی با رویکرد ساخت و سازگرایی» نوشته است، و اینکه این روش، چگونه آنان را توانمند کرده و اعتمادبه‌نفس داده تا در تولید و ساخت دانش ریاضی «خود»، نقش‌آفرینی کنند! تا جایی که باور کنند که به جای «کتاب کمکی»، از «کمک» خود بهره‌مند شوند و لذت احساس مالکیت نسبت به یافته و تولید خودشان را تجربه کنند. داستان واقعی زیر، یکی و تنها یکی از پدیده‌های کلاسی ایشان است که امیدوارم، جرئت تجربه کردن را در سایر علاقه‌مندان به این موضوع، افزایش دهد و از آن بهره ببرند.

پس از دانش‌آموختگی از دانشگاه فرهنگیان، اولین سال خدمتم در سن ۲۳ سالگی از مهرماه ۱۳۹۶، در یکی از دبیرستان‌های شهر «زهکلوت» آغاز شد. زهکلوت از جنوبی‌ترین مناطق استان کرمان است که شغل اغلب مردم آن دام‌پروری و کشاورزی است. علاوه بر دوری از مرکز استان، در آن زمان خشک‌سالی‌های پی‌درپی نیز بر محرومیت‌های منطقه افزوده بود، به‌طوری که مدارس نیز از ترکش‌های این محرومیت در امان نبودند.

در گذر زمان، زندگی بشر دستخوش تغییراتی خواسته یا ناخواسته شده است. همان‌طور که پیشرفت‌های علمی باعث رشد و شکوفایی زندگی انسان‌ها شده، چه بسا دوران‌هایی هم بوده که شیوع بیماری‌ها یا جنگ‌ها باعث از بین رفتن برخی تمدن‌ها گردیده است.