امروزه با توجه به رشد فزاینده علم و فناوری، و فضای مجازی و رسانه‌ای در جامعه، شاهد بروز برخی از رفتارها و مشکلات روانی و اجتماعی، به‌ویژه بین دانش‌آموزان و کودکان و نوجوانان هستیم. اگر مربیان، معلمان و خانواده‌ها آگاهی‌های لازم را نسبت به این آسیب‌ها داشته باشند، شاهد رشد مناسب دانش‌آموزان و فرزندانمان در مقابله با این آسیب‌ها خواهیم بود. یکی از رفتار‌های دانش‌آموزان در مدرسه و گاه جامعه، و حتی خانواده که کم‌وبیش رایج است، کم‌رویی، انزواطلبی و گوشه‌گیری و در ادامه آن، کم‌حرفی است که خانواده‌ها و دانش‌آموز را به‌شدت آزار می‌دهد. این مشکل اگر به‌موقع درمان شود، رشد شایان دانش‌آموز را در حوزه‌های اجتماعی و علمی در پی خواهد داشت. اگر هم به آن بی‌توجهی کنیم، باعث بروز مشکلات عدیده دیگری مثل نداشتن اعتمادبه‌نفس، افسردگی، اضطراب و زودرنجی و دوری دانش‌آموز از فعالیت‌های اجتماعی و مدرسه خواهد شد. در سال تحصیلی ۱۴۰۱ـ۱۴۰۰، با توجه به وضعیت بیماری کرونا و دوری دانش‌آموزان از مدرسه، ارتباط غیرحضوری معلم و دانش‌آموزان در تدریس و فعالیت‌های کلاسی، و از طرف دیگر، سابقه ‌داشتن روحیه کم‌رویی و خجالتی‌بودن برخی از دانش‌آموزانم در سال‌های قبل، تصمیم گرفتم جو مدرسه را تغییر دهم. به این منظور، با استفاده از برخی موضوع‌های مرتبط درسی که اجتماع‌محور و گروهی بودند، در راستای تحرک بیشتر و تقویت مشارکت‌های اجتماعی و گروهی دانش‌آموزان، و ایجاد شادابی در آنان، فعالیت‌هایشان را به مناسبت‌های ملی، مذهبی و آموزشی، با بیان تصویری و صوتی خودشان از رسانه ملی و شبکه‌های سراسری صداوسیما و همچنین شبکه استانی صداوسیمای مرکز بوشهر بخش کردیم. این اقدام جدا از تقویت و افزایش روحیه خودباوری، سخن‌وری و اعتمادبه‌نفس دانش‌آموزان، باعث بروز استعدادها و ظرفیت‌های بالای دانش‌آموزان و رفع مشکلات عدیده‌ای همچون گوشه‌گیری، خجالتی‌بودن و کم‌رویی برخی از دانش‌آموزان انجامید و با استقبال خوب خانواده‌ها، مدیر، کارکنان مدرسه و مسئولان شهرستان روبه‌رو شد.

حرکت اصیل فرهنگی و رو به رشد جوانان، در جهت خودشکوفایی و تحقق هدف‌های بیانیه گام دوم انقلاب اسلامی و ایجاد نسلی معناگرا با صفاتی انسانی و معنوی است. در این رابطه کورت گلدشتاین اولین کسی بود که خودشکوفایی را هدف نهایی انسان معرفی کرد. این روان‌پزشک متخصص مدعی بود تمام انسان‌ها، گیاهان و حیوانات ذاتاً می‌کوشند خود را همان‌طور که هستند به فعلیت برسانند. او حتی در کتابی استدلال کرد که: «خودشکوفایی یعنی همان میل فعلیت‌بخشیدن به ظرفیت‌های فردی.» طبق این تعریف، خودشکوفایی لزوماً هدفی نیست که باید تحت هر شرایطی در آینده محقق شود، بلکه به تمایل ذاتی تمام موجودات زنده برای اجرایی‌کردن توانمندی‌هایشان اشاره دارد. در نظریه کارل راجرز، کسی کارآمد است که در مسیر خودشکوفایی مدام توانمندی‌هایش را بررسی کند و بخواهد خود واقعی‌اش را به خود ایده‌آلش برساند. منظور از کارآمد این است که فرد آگاهانه و با پذیرش کامل در جهت تحقق ایده‌آل‌هایش حرکت کند. این افراد احساسات و عواطف خود را به‌خوبی می‌شناسند و می‌توانند به درونی‌ترین امیال و شهود خود اعتماد کنند. به‌عقیده راجرز، خودشکوفایی فرایند مستمر و مادام‌العمری است که طی آن خودپنداره انسان به‌واسطه تجربه رشد می‌کند. راجرز معتقد بود برای اینکه فردی به خودشکوفایی برسد، باید در حالت همسویی باشد؛ یعنی خودِ ایده‌آل شخص (یعنی کسی که دوست دارد باشد) با رفتار واقعی او (تصویرش از خودش) هم‌خوانی داشته باشد. بر اساس علم روان‌شناسی، خودشکوفایی زمانی حاصل می‌شود که انسان بتواند به اوج توانمندی‌های خود دست پیدا کند. نظریه‌پردازان بزرگ معتقدند که اساس این مفهوم انگیزه و توانمندی‌های ذاتی انسان است که با تشویق‌های بیرونی گره می‌خورد و ضمن ممانعت از احساس گناه، او را به هدف‌های کلی و جزئی خود می‌رساند.