سنگ بنای هر نظام آموزشی بر توانایی آن نظام در پرورش عشق به یادگیری در دانش‌آموزان استوار است. نظام آموزشی‌ای که چنین توانایی را داشته باشد، اشتیاق به کسب دانش و مهارت‌های تفکر انتقادی و توانایی سازگاری با دنیای همیشه در حال تغییر را در وجود دانش‌آموزانش تقویت می‌کند. در این راستا، جنبه‌ی مهمی که گاهی نادیده گرفته می‌شود، تأثیر پنهان و مضر روش‌های ارزشیابی سنتی بر فرایند یادگیری است.

نیروی انسانی توانمند همواره شاه‌کلید موفقیت و آینده‌ای روشن برای جامعه به شمار می‌رود. اساس داشتن ‌این نیروی انسانی در مدرسه‌ها و به‌طورکلی ‌‌آموزش‌وپرورش پایه‌گذاری می‌شود. ‌‌آموزش‌وپرورش همواره باید برای ‌ایجاد انگیزه و امیدآفرینی در دانش‌آموزان بکوشد. متأسفانه در سال‌‌های اخیر عوامل زیادی مانند حضور‌نداشتن دانش‌آموزان در مدرسه در زمان کرونا، محتواهای نامناسب مجازی که گروه سنی دانش‌آموزان را مورد هدف قرار می‌دهند و... بخشی از دانش‌آموزان را به درس و مدرسه بی‌رغبت کرده است. ترویج ناامیدی در دانش‌آموزان، کسالت و بی‌میلی به مدرسه و فعالیت‌‌های آن و مواردی ‌این‌چنین از آسیب‌‌های ‌این عوامل هستند. باید بتوانیم ‌این آسیب‌‌ها را برطرف کنیم و امید را در دانش‌آموزان زنده و زنده‌تر سازیم. در ‌این مقاله سعی شده است، به روش توصیفی‌تحلیلی، ابتدا‌ این آسیب‌‌ها شناسایی و سپس راهکارهای عملی برای انگیزه‌بخشی و امیدآفرینی در دانش‌آموزان ارائه شود.